به گزارش پایگاه خبری «عصر سفر» به نقل از انتخاب؛ وی در کتاب «سه سال در دربار ایران» تهران آن عصر را این‌چنین به تصویر می‌کشد:

... ارگ جایی است که آقامحمدخان قاجار از ابتدای تاسیس سلسله قاجاریه آن را محل اقامت خود قرار داده... ارگ به صورت مثلثی منظم است که در وسط طهران واقع شده و قسمت اعظم آن از شمال به جنوب متوجه و محدود است از شمال به خیابان مریضخانه و میدان توپخانه، از جنوب به خیابان جبه‌خانه، از مشرق به خیابان ناصریه و از مغرب به خیابان جلیل‌آباد. دو خیابان الماسیه و نایب‌السلطنه از شمال به جنوب و خیابان دراندرون از مشرق به مغرب آن می‌گذرد.

هر یک از این خیابان‌ها سردری دارند که چند تن قراول از آن‌ها حفاظت می‌کنند و وقتی که آن‌ها را ببندند ارگ از سایر قسمت‌های شهر مجزا می‌‌شود.

در بالای یکی از این سردرها یعنی آن که به میدان ارگ راه دارد نقاره‌خانه قرار گرفته و در آن‌جا صبح و عصر یک عده مطرب و رقاص طلوع و غروب را به شادی تمام اعلام می‌کنند و شاید این یکی از آداب پرستندگان آفتاب باشد که از آیین زرتشتی باقی مانده.

همچنین محتمل است که آهنگ‌ها و اشعاری که این جماعت می‌خوانند و آلات طرب ایشان مثل دنبک و شیپور و کرناهای مسی مثل آن‌ها که در تعزیه دیده بودیم خیلی قدیمی و از نسلی به نسلی منتقل شده باشد.

در وسط میدان ارگ که آن را میدان شاه نیز می‌نامند توپ‌مروارید قرار دارد و این توپ هم مثل مساجد و اصطبل شاهی در حکم بسته است!

حصارهای کهنه و بلند ارگ در قسمت‌هایی که بنای تازه‌ای نشده همچنان برپاست و قصر سلطنتی که نصف ارگ در وسط این حصار ساخته شده.

دکتر فووریه، سه سال در دربار ایران؛ از 1306 تا 1309، ترجمه عباس اقبال، تهران: نشر علم، 1385، صص 111 و 112.