به گزارش پایگاه خبری «عصر سفر» به نقل از میزان، با نزدیک شدن به تابستان و تعطیلی مدارس خانواده‌ها در تلاش برای فراهم کردن شرایط سفری مناسب در فصل تابستان هستند که با توجه به گرمی هوا به دنبال شهرهای خنک در این فصل هستند که برخی از شهرها به شرح زیر است:
چالدران

چالدران یکی از شهرهای زیبای استان آذربایجان غربی است که در شمال غرب آن واقع شده است. این شهر دیدنی در قدیم بخشی از شهر ماکو بوده است. همه ایران نام چالدران را در کتاب‌های تاریخ شنیده‌اند و یکی از دلایل شهرت این شهر، جنگ معروف چالدران است. خانه‌های این شهر همه فاقد کولر هستند چرا که واقع شدن در سلسله کوه‌های زاگرس، هوای خنکی برای مردم این شهر رقم زده است و خنکی هوا در فصل گرم تابستان از دیگر دلایل محبوبیت این شهر است.

کوهرنگ
شهرستان کوهرنگ به مرکزیت شهر چلگرد در استان چهارمحال‌وبختیاری سال‌هاست که به یکی از زیباترین مناطق گردشگری بدل شده است. این منطقه به سبب داشتن جاذبه‌های متنوعی چون چشمه، آبشار، دشت، تالاب، پیست اسکی و ... یک شهرستان توریستی، سیاحتی محسوب می‌شود و توانایی پذیرش تعداد زیادی توریست و گردشگر را از نقاط مختلف جهان دارد. فصل زمستان به سبب باراش فراوان برف بر ارتفاعات این منطقه، گردشگران زیادی برای بازدید از یخچال‌های طبیعی و انجام ورزش‌های زمستانی راهی چلگرد می‌شوند. از طرفی طبیعت وصف‌ناپذیر منطقه‌ی کوهرنگ در بهار شما را به بازدید از لاله‌های واژگون، چشمه‌های جوشان و آبشارهای مرتفع دعوت می‌کند. اگر به استان چهارمحال‌وبختیاری سفر کردید بازدید از طبیعت بکر و دست‌نخورده‌ی کوهرنگ را در اولین صفحه از برنامه‌ی سفرتان بگنجانید.

کندوان
کندوان در استان آذربایجان شرقی و در شهر اسکو قرار گرفته است و از آن جا که در دل صخره ها ساخته شده است، به روستای صخره ای ایران مشهور است. این روستا هم به عنوان یک اثر بسیار ارزشمند در آثار ملی ایران به ثبت رسیده است و هم شهرت جهانی دارد و تنها روستای صخره ای در جهان است که در حال حاضر در آن سکونت می شود. دو رستای دیگر، یکی روستای کاپادوکیه در کشور ترکیه و دیگری روستای داکوتا در آمریکا است که بر خلاف کندوان که در آن زندگی جاری است، در این 2 روستا سکونت نمی شود.

بهشت گمشده
بهشت گمشده در بخش کامفیروز شهرستان مرودشت در فاصله ی 120 کیلومتری از شهر شیراز قرار گرفته است. در گذشته این منطقه که در امتداد رشته کوه دنا واقع شده است، منطقه ای ییلاقی محسوب می شد که تنها در بین افراد محلی شهرت داشت.
این منطقه که تا دهه 60 چندان در بین شیرازی ها و باقی نقاط ایران شناخته شده نبود، به دلیل طبیعت بی نظیرش مورد توجه گروه های کوهنوردی و طبیعت گردی قرار گرفت و کم کم توسط آن ها به شهر های دیگر معرفی شد.